Het is een heldere, koude dag. Johan haalt me om 9.00u op en we vertrekken naar de Engbertsdijksvenen. Onze verwachtingen zijn hooggespannen. Maar wat wel vaker gebeurt is hier nu ook aan de hand: verwachtingen komen niet uit. Niet in de Engbertsdijksvenen tenminste. We maken weliswaar een prachtige winterwandeling, maar de vogels laten zich niet zien. Dan maar richting Zunasche heide om te kijken of de steenuil 'thuis' is. Thuis betekent een boerderij aan de Schoneveldsweg. Opnieuw een lichte teleurstelling. Kraanvogels? Nee, ook niet. Zouden vogels bij het Wierdense veld ons beter gezind zijn? Het is het proberen waard. Als we arriveren zien we verschillende auto's langs de weg staan en bij beter kijken degenen die er uitgestapt waren met camera's in de aanslag. Het onderwerp blijkt de grijze wouw die we er al vaker gezien hebben (op afstand). De vogel is aan het jagen, een buitenkans voor ons. De telelens is absoluut noodzakelijk bij de afstand tot het onderwerp. Met het blote oog is de wouw gemakkelijk te verwarren met een duif, een kokmeeuw of sneeuwbal. Omdat we toch in de buurt zijn kijken we nog naar de ransuil in dezelfde boom als de vorige keer. We gaan toch tevreden huiswaarts. Haast overbodig te vermelden dat we tot twee keer toe koffie hebben gedronken.
