Johan, Everard en ik trekken ons niets aan van code geel. Gevoelstemperatuur zou minus 15 graden zijn. De wens om een sneeuwgors te gaan zien in het Haaksbergerveen is groter dan de angst voor bevroren ledematen. Ja, het is koud. Nee, het voelt niet aan als een winter in 1956. Het Haaksbergerveen ligt er schitterend bij. Er is geen vogel te zien. Althans niet de eerste 90 procent van onze fraaie wandeling. Johan ziet als eerste de sneeuwgors, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het een vink was. Gelukkig heeft Johan gelijk. We maken een serie foto's. We voelen ons bevoorrecht. Johan en ik gaan nog even door naar de Haarmühle in Duitsland, waar we de waterspreeuw nog weer hopen te zien. Die hoop is vergeefs. Wel zien we boomklevers en zowaar een grote zaagbek. Wat een onvergetelijke dag!
Dat jullie die sneeuwgors gespot hebben! Zo aangepast aan zijn omgeving. Prachtig toch!
BeantwoordenVerwijderen